دادگاه تجدیدنظر بوشهر، حکم سه نوکیش مسیحی را که به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به حبس، تبعید و محرومیت از کار محکوم شده بودند، تایید کرد.

به گزارش وبسایت «ماده ۱۸»، بر اساس حکم صادره برای ساسان خسروی، سام خسروی و حبیب حیدری که در تاریخ یکم تیرماه سال جاری صادر و اکنون از سوی دادگاه تجدیدنظر نیز تایید شده است، هر سه نفر به یک سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند. همچنین، سام و ساسان خسروی به مدت دو سال از ادامه فعالیت در شغل فعلی خود و نیز اقامت در بوشهر محروم شده‌اند.

این سه نوکیش مسیحی به «اقدام علیه امنیت ملی» و «عضویت در گروه‌های متخاصم علیه نظام» نیز متهم شده بودند، اما از این اتهامات تبرئه شدند.

این شهروندان مسیحی، روز ۱۰ تیرماه ۱۳۹۸ توسط نیروهای وزارت اطلاعات در شهر بوشهر بازداشت و پس از دو هفته، هر کدام با تودیع قرار وثیقه ۳۰۰ میلیون تومانی به‌طور موقت آزاد شدند.

آنها می‌گویند که طی مدت بازداشت از داشتن وکیل محروم بوده‌اند و مجبور شده‌اند تا در برابر دوربین‌های تلویزیونی اعتراف کنند.

پیش از این نیز، چهار نوکیش مسیحی در بهمن ‌ماه سال گذشته، در مجموع به ۱۳ سال زندان محکوم شدند. «مسلم (هادی) رحیمی»، «سکینه (مهری) بهجتی»، «رامین حسن‌پور» و همسرش «کاترین (سعیده) سجادپور» به اتهام «شرکت در جلسات کلیساهای خانگی»، «ترویج مسیحیت صهیونیستی» و «اقدام علیه امنیت ملی» از سوی دادگاه انقلاب محکوم شدند. به جز این افراد، حدود یک ماه پیش هشت نفر دیگر از نوکیشان مسیحی در بوشهر دستگیر شدند.

در سال‌های اخیر، تعداد زیادی از نوکیشان مسیحی در کشور دستگیر شده‌اند، اما آمار دقیقی از کسانی که به جرم تغییر دین و خروج از اسلام بازداشت شده‌اند در دست نیست.
فشار بر نوکیشان مسیحی در پی سخنرانی آیت‌الله علی خامنه‌ای در مهر سال ۱۳۸۹، شدت گرفت. او در سخنرانی خود در مورد گسترش کلیساهای خانگی هشدار داد.

در پی این سخنرانی، وزارت اطلاعات از کلیه کلیساهای کشور خواست تا لیست اعضای خود را به این وزارتخانه اعلام کنند. همچنین برخی دیگر از مراجع شیعه، نسبت به گسترش کلیساهای خانگی ابراز نگرانی کردند و آن را نتیجه سو مدیریت دولت دانستند.

بسیاری از رسانه‌های منسوب به حکومت ایران، مسئله تغییر دین یا خروج از اسلام را نتیجه تبلیغات خارجی و ناتوی فرهنگی می‌دانند.

ماده ۱۸ قانون جهانی حقوق بشر در مورد دین و مقوله تغییر آن می‌گوید: «هر انسانی محق به داشتن آزادی اندیشه، وجدان و دین است؛ این حق شامل آزادی عقیده، تغییر مذهب [دین]، و آزادی علنی [و آشکار] کردن آئین و ابراز عقیده، چه به صورت تنها، چه به صورت جمعی یا به اتفاق دیگران، در قالب آموزش، اجرای مناسک، عبادت و برگزاری آن در محیط عمومی یا خصوصی است و هیچ فردی حق اهانت و تعرض به فرد دیگری به لحاظ تمایز و اختلاف اندیشه ندارد.»